Vandaag is een feestelijke dag! Lucy wordt drie jaar! Er is een taart met kaarsjes, er zijn cadeautjes, maar het allerbelangrijkste is dat Lucy wordt omringd door haar familie en vriendjes en vriendinnetjes. We zingen en proosten op een lang en gelukkig leven voor dit kleine meisje uit Haarlem.
Lucy is mijn kleindochter en haar gewicht in goud al meer dan waard. Ze is hier geboren en natuurlijk maak ik mij zorgen over haar toekomst in deze onvoorspelbare, onveilige wereld. Toch heeft Lucy al een enorme voorsprong op veel andere kinderen van haar generatie en daar heeft zij niets voor hoeven doen. Enkel het geluk hier geboren te zijn. Wat als Lucy haar verjaardag in Gaza had gevierd? Was haar familie dan intact geweest? Was er taart en waren er cadeautjes? Vriendjes en vriendinnetjes?
Hier maken we ons zorgen over de toekomst en in Gaza is dat al jaren de realiteit. Veel kinderen halen de drie jaar niet. Hebben honger en leiden aan allerlei ziektes. Om over de toekomst maar te zwijgen. Het is allang bewezen dat oorlog kinderlevens traumatiseert. Gaza staat trouwens model voor al die landen in oorlog waar vooral kinderen inderdaad het kind van de rekening zijn.
De ouders van Lucy zijn al bezig met het onderwijs voor haar als ze vier wordt. Alles wordt geregeld. De kinderopvang van Lucy heeft geen schuilkelders. Mijn kleindochter groeit op in een veilige, beschermde omgeving. Ik zie haar lachen, spelen, slapen, huilen en zeuren. Alle gemoedstoestanden die horen bij een meisje van drie. Dat maakt een deel van mij zielsgelukkig. Een ander deel van mij voelt verdriet. De beelden van ontheemde of ondervoede kinderen snijden door mijn ziel. Al die kinderen heten in mijn gedachten Lucy. Waarom worden kinderen op deze wereld niet met rust gelaten? Waarom worden zij niet beschermd? Waarom vallen ook zij ten prooi aan narcistische leiders met machtshonger?
Denk je eens in als je je eigen (klein) kind niet meer kan beschermen? Of erger! Als grootvader moet ik hier niet aan denken. Volgens mij is dit een universeel gevoel. Intussen blaast Lucy de kaarsjes uit en zingt uit volle borst lang zal ik leven! Vandaag is zij volmaakt gelukkig!
Ik had het al even over het recht op onderwijs. Door kennis, door scholing vergroot je als kind je kansen. Daarom is het Roelof Fonds van de Antonius-Gemeenschap zo belangrijk! Hiermee maken wij het verschil. Werken aan een betere positie voor kinderen in onze samenleving. Konden we dat ook maar doen voor de kinderen uit de Gazastrook.
Michael Struis
